‘Mooie sjaal.’ Ze frunnikt wat aan haar hoofddoek, terwijl ze naar mijn zwart-wit geblokte sjaal kijkt. ‘Waar heb je die gekocht?’

‘O, bij de Only,’ zeg ik. Hmm, misschien denkt ze dat ik ‘m draag om een statement te maken, dus ik voeg eraan toe dat ‘ie al een paar jaar oud is.

‘Het lijkt wel een Palestijnse sjaal.’

Shit. Nu word ik er toch in meegezogen. Ik stamel wat over Joris Luyendijk die ik op televisie zag en praat hem na over geen kant willen kiezen in een conflict dat ik alleen van het nieuws ken.

‘Nou, ik weet wél wat er aan de hand is.’ Ze zucht. Ze kan niet meer slapen, niet meer normaal eten – laat staan dat ze de mentale ruimte heeft om bezig te zijn met haar stage. Altijd kijkt ze naar het nieuws.

Niet naar ‘jullie nieuws’, want dat laat niet alles zien. Bijvoorbeeld van die Joodse man in Amerika die een jongen, een kind nog, neerstak met een mes.

Ik schud mijn hoofd. Dat heb ik inderdaad niet gezien, maar dat kan komen omdat ik het nieuws bewust wat minder volg door al die ellende.

Begin dit jaar werd ze ook zo opgeslokt door de berichten over de aardbeving in Turkije en Syrië, haar geboortegrond. ‘Ik kon alleen maar naar de televisie kijken en hele dagen huilen. Nu lukt dat niet. Er zit iets vast in mijn lichaam wat er niet uit kan.’ Ze zegt het met tranen in haar ogen. ‘Ik kan alleen maar denken aan die kinderen in Gaza. Ik voel me schuldig als ik op de bank zit te balen, omdat ik moe ben, of omdat ik een groter huis wil en een betere auto.’

Nu heb ik ook tranen in mijn ogen. Dat gevoel, ik herken het: nooit is het goed genoeg. Altijd dat streven naar meer. Het is moeilijk om gewoon tevreden te zijn, vrede te hebben met hoe het is – zelfs als het vrede is.

‘Ik voel me machteloos. En ook… hoe heet het… nutteloos. Ik wil iets doen. Mijn stem laten horen.’

We praten over de vorm en wat de boodschap zou moeten zijn, over hoe alles steeds weer terug te voeren is op haar vlucht uit Syrië.

‘In Nederland ben ik veilig. Tenminste, dat dacht ik altijd… iedereen leeft hier gewoon door, terwijl daar in Palestina de bommen vallen op óns volk. Ze laten ons gewoon doodgaan.’ De tranen in haar ogen wellen weer op. ‘Gisteren bij de bus kreeg ik ineens het gevoel dat iemand me wat ging aandoen, alleen maar omdat ik een hoofddoekje draag.’

Ze slikt en krijgt een strakke uitdrukking op haar gezicht, terwijl ik haar tranen huil.

‘Dit gebeurt me eigenlijk nooit dat ik zit te huilen om het verhaal van een student.’ Ik lach wat ongemakkelijk, veeg mijn wangen droog. Ik zeg dat ik het zo erg vind voor haar. Voor iedereen eigenlijk.

Ik moedig haar aan haar eigen verhaal te vertellen, in welke vorm dan ook. Alleen zo kunnen we ons in elkaar inleven, elkaar begrijpen misschien zelfs.

Als ik een paar uur later naar huis ga, knoop ik mijn jas goed dicht. Zo goed dat mijn sjaal niet meer zichtbaar is. Thuis hang ik ‘m aan de kapstok. Ik wil een nieuwe – deze draag ik niet meer, te onveilig.