Dit wordt geen column over hoe slecht AI – en dan met name ChatGPT – is voor je creativiteit en doorzettingsvermogen. Die kaarten van het AI-kwartet liggen inmiddels wel op tafel.

In de categorie ‘luiheid’ zag ik de afgelopen maanden namelijk genoeg voorbeelden: de student die aan ChatGPT vroeg hoeveel werkdagen er nog waren in de stageperiode tot en met januari. De student die vroeg wat hij die avond moest eten. Of de student die ChatGPT de opdracht gaf een persoonlijke reflectie te schrijven.

Een andere categorie dan, ‘handigheid’, want ik zie heus wel hoe veelbelovend ChatGPT is als je het kunt inzetten in sectoren waar een personeelstekort is, zoals de zorg. Dan is er nog de categorie ‘eng’ met daarin de beelden en filmpjes die AI genereert, die eruit zien alsof alles gesmolten is. En tot slot de ‘dooddoeners’: AI is er nu eenmaal, je kunt er maar beter in meegaan.

Over dat kwartet gaat deze column dus niet.

Nee, dit – zelfgeschreven! – tekstje gaat over de grote wolk die erboven hangt. In de categorie van ‘al die data die het kost om die luie, handige en enge opdrachten te genereren’. Die van ‘al dat water en stroom die het kost om AI aan het werk te zetten’, zoveel dat in de Verenigde Staten weer een kerncentrale geopend moest worden om aan de energiebehoefte te voldoen.

Het is de categorie die iedereen vergeet als het om AI gaat, want ja het levert veel op, ja het heeft veel mogelijkheden, maar tegelijkertijd kost het ook zo ontzettend veel.

‘Al die data die het kost om die luie, handige en enge opdrachten te genereren’

Dat is de wolk die iedereen die AI gebruikt nu niet ziet of nog niet wíl zien. Je weet wel: in de categorie ‘AI die de wereld zou moeten redden, maar juist de ondergang van de wereld wordt’. Sommige mensen zeggen al dat de uitvinding van AI te vergelijken is met die van de atoombom; net zo gevaarlijk.

Een paar jaar geleden hoorde je bij Avans veel over duurzaamheid. Iedere academie moest twee sterren bij de AISHE-accreditatie halen, die nu is vervangen door het Bijzonder Kenmerk Duurzaam Hoger Onderwijs.

Toch lijkt duurzaamheid minder hoog op de agenda te staan. Ik hoor en zie er weinig over – misschien ligt dat aan mij.

Des te meer hoor en lees ik over AI, dat belangrijker, urgenter lijkt. Het is er nu eenmaal, dus daar moeten we in mee, want het is handig en veelbelovend, ook al is het soms eng, en zorgt het voor luiheid – niet alleen bij studenten.

We spelen het kwartet van de mogelijkheden van alles wat kan en dus ook moet. En we zijn zelfs trots op onze studenten omdát ze AI zoveel gebruiken.

Toch vraag ik me af: waarom hoor je binnen onze duurzame hogeschool bijna niemand over die andere categorie, die grote dreigende wolk?

Ik heb het aan ChatGPT gevraagd, maar die legde de vraag terug. Dus nu leg ik hem weer bij jou: waarom hebben we het hier eigenlijk niet over?

Deze column verscheen eerder op de website van Punt, het medium van Avans Hogeschool