Ok, de Yangtze staat droog. Alleen is dat een rivier in China, helemaal aan de andere kant van de wereld. Dat is net zo’n duizenden-kilometers-ver-van-ons-bed-show als de opdroging van het grote zoutmeer van Salt Lake City. 

Klimaatverandering, ja het is erg. Ja, er moet iets gebeuren. Dat vind ik. Dat vindt iedereen. Maar ja, ík heb wel een airco. Een auto. Een kind. Allemaal dingen die je ecologische voetafdruk vergroten. Dus ik maak mezelf wijs dat mijn bestaan op deze aardkloot sowieso vervuilend is. En bovendien: ik vlieg bijna nooit, eet weinig vlees en fiets naar mijn werk. 

Maar vandaag liep ik langs de vijver bij ons in de buurt. Daar waar we in de winter van 2021 schaatsten. Toen de coronaregels strenger dan ooit waren: avondklok, horeca gesloten, scholen dicht. Kortom, een uitzichtloze winter. Tot dat weekje wintersport in eigen land.

Sneeuw en ijs. Sleeën en schaatsen. Zon en een strakblauwe lucht. Met grote groepen mensen buiten op een kluitje. Want tjsa, daar kon het virus niets klaarspelen. 

En toen stonden we op het ijs van die vijver. Een minuut of vijf vanaf ons huis. We hesen ons zoontje in een skipak, warme chocomelk mee in zijn beker. Het was zijn eerste keer ooit op natuurijs – niet gek, hij was pas anderhalf. 

Hij kon lopen, dus hij kon op de dubbelijzertjes, het kraamcadeautje van mijn schaatsmaatjes. Hand in hand krabbelden we samen over het ijs. Zijn wangetjes rood van de kou. En van de opwinding om al die krioelende kinderen te zien: was dit nou schaatsen, de favoriete sport van mama? Leuk, volgend jaar weer! 

Daar dacht ik allemaal aan toen ik langs, of liever over de bodem van de vijver liep. Het water was bijna verdwenen, op een piepklein plasje na waar nog wat eendjes zwommen. Was het toen, in februari 2021, de laatste keer dat we hier schaatsten? Afgelopen winter was het veel te warm, de trend van het laatste decennium. 

Maar stel nou dat het deze winter kouder wordt dan ooit. En dat we dan alsnog nergens kunnen schaatsen, omdat er geen ondiep water meer is. Dat moet voor ons schaatsgekke Nederlanders toch de druppel zijn? 

Voor mij wel, dus wat kan ík doen om het tij te keren? 

Niet meer naar de 400-meter kunstijsbaan bijvoorbeeld, dát is pas energieverspilling. En toch… dat is maar een druppel; als ik thuisblijf, draaien de machines ook.