‘Het kan niet altied karemus wezen,’ zei mijn moeder altijd als ik iets graag wilde, wat niet kon of niet ging. Ze doelde op het feest der feesten in Oud-Vossemeer, de vrijdag na de tweede donderdag in juni: de kermis. Twee dagen lang feest in het dorp. Op ‘t dorp. Achter ’t durrep. Lees meer…
We waren hier al eerder, in theater De Maagd. Afgelopen september, bij Popmonument, twee maanden na haar dood. Een concert op anderhalve meter. Dat mijn vriend en ik er na twee jaar Corona weer eens uit waren, dat was wat het gek maakte. Geen moment dacht ik écht aan mijn moeder, Lees meer…
‘Hé, hoe is het? Lang geleden.’‘Alles goed?’We slaan elkaar op de schouders, een halve omhelzing. Oude klasgenoten, middelbare school. Achter ons de Peperbus, in boerenkiel en zakdoek. ‘Tsjonge, wat een toestand daar met die Russen.’ ‘Nou, we zijn maar weer eens weg. Nu kan het nog!’Proost. Het eerste biertje. De groep smelt Lees meer…
Ik heb geen zin om mijn gebruikelijke rondje in het bos te lopen. Wat het is, weet ik niet. Misschien had mijn moeder wel gelijk toen ze zei dat een Zeeuw altijd naar het water trekt. Dus dat is wat ik vandaag doe. Op de radio De Tijdloze van Studio Lees meer…
Ik sta voor de stoel. Een oorfauteuil van soepel leer, of is het een stof die leer imiteert? Er ligt een kussentje op, wat ’m nog uitnodigender maakt. ’Kom maar bij mij. Bij mij ben je veilig.’ Het is zo’n stoel waar je op zondagmiddag in wegzakt om een boekje Lees meer…