Drie meiden bij elkaar in de wc. Een jaar of achttien, negentien schat ik ze. Eerstejaars. Net begonnen aan een nieuwe opleiding, in een nieuwe stad met nieuwe mensen.

Ze staan niet te gieberen of te roddelen, zoals je misschien zou verwachten. Het is een ander samenzijn; het ene meisje wrijft met de palm van haar hand onder haar ogen. De andere twee staan erbij met de hand op haar schouders. Ik hoor ze opbeurend praten. Dat het kan gebeuren, dat het niet erg is. Dat niemand het heeft gezien.

De wc. Je vlucht erheen als de nood hoog is. Niet alleen op fysiek vlak – zeker ook op emotioneel gebied. Als je je water niet meer binnen kunt houden en je voelt dat je ogen overstromen, is de wc je dijk of terp. Je toevluchtsoord waar je even alleen kunt zijn en je je niet hoeft te schamen voor je lichaamsvocht – uit welk gat het dan ook komt.

Zelf moet ik gewoon even wat overtollig water via de onderkant lozen, dus ik pik de deur die het verst van hen weg is. Nieuwsgierig als ik ben, probeer ik toch stiekem te luisteren naar wat ze zeggen. Maar ik hoor het niet.

Waar zou het over gaan? Een vriendje dat het heeft uitgemaakt? Een docent die iets onaardigs heeft gezegd? Een vervelende sneer van een klasgenoot? Een slecht cijfer terug gekregen? De opleiding toch niet zo leuk als dat ze dacht, tsja wat moet je dan?

Het kan van alles zijn. In alle jaren dat ik als docent werkte, waren er zoveel oorzaken voor studenten om te huilen en bij nood naar de wc te vluchten. Alleen of samen met een paar klasgenoten. In de klas gewoon wat tranen laten, doen we nooit. Waarom eigenlijk niet?

Ik trek door, was mijn handen. Bij de handdoekrol naast de wasbak staan ze nog wat te praten. Het lijdend voorwerp lacht alweer voorzichtig, tot ze zich bedenkt dat ze dit toevluchtsoord zo weer moet verlaten.  

‘Niemand vindt het raar,’ zegt de ene. ‘Nee,’ zegt de andere, ‘we zijn ook maar vijf minuten weg geweest.’ Ze wrijven over haar armen en schouders. Ze begint nu echt te schokschouderen – vooral om het vooruitzicht dat ze zo de klas weer terug in moet.

Ik kijk haar aan. Ik wil vragen of het gaat en wat er aan de hand is, maar wil me niet opdringen. Ze zijn al met z’n drieën. Dus ik glimlach maar wat. Hopend dat ze begrijpt dat ik haar begrijp, dat het niet erg is. Dat het alleen maar goed is. Je water lozen. Het moet er toch een keer uit.

‘Ach lieverd, niet meer huilen,’ zegt de ene nu. ‘Weet je wat? Ga gewoon lekker naar huis,’ zegt de andere, ‘wij pakken je spullen wel. Dan hoeft niemand je te zien.’

Het meisje knikt. Ja, dat zou fijn zijn, een time out nemen. Dat was in eerste instantie de functie van de wc. Maar als het dan toch blijft stromen, ga je naar je eigen veilige haven: thuis.