Op de voorkant van de rouwkaart van mijn schoonvader staat een plaat of elpee, vanwege zijn liefde voor muziek. De laatste keer dat ik over hem schreef was in februari 2022. We hadden net gehoord dat na tien jaar de kanker terug was in de longen. Ik vergeleek het leven toen Lees verder…
‘Succes hè, de komende weken,’ zei de vrouw bij het restaurant waar we na de intocht wat gingen eten. Ze knipoogde vertrouwelijk alsof we leden van dezelfde sekte waren. Dat was ook wel een beetje zo; de man met baard die net op z’n paard voorbij was gereden was onze Lees verder…
‘Gaan jullie verhuizen? Waarheen?’ De oude eigenaar van ons huidige huis staat ineens voor mijn neus in de boekenwinkel. Precies in het pad tussen de kassa en de tafel waarop ik graag zelf zou liggen – met mijn nieuwe boek uiteraard. ‘Naar Tilburg,’ zeg ik, zonder hem echt aan te Lees verder…
Drie meiden bij elkaar in de wc. Een jaar of achttien, negentien schat ik ze. Eerstejaars. Net begonnen aan een nieuwe opleiding, in een nieuwe stad met nieuwe mensen. Ze staan niet te gieberen of te roddelen, zoals je misschien zou verwachten. Het is een ander samenzijn; het ene meisje Lees verder…
Ik ging voor een gezellig avondje theater naar Lucht van Elke Vierveijzer. Of nou ja… Lucht gaat over verdriet, angst en rouw. ‘Elke Vierveijzer zingt geen liederen maar knalt ze rechtstreeks je hart in,’ las ik op haar website, ‘een schitterend pleidooi voor het delen van verdriet.’ Interessant, dacht ik. Lees verder…
20 uur wachten voor The Queen of 4 uur wachten op Schiphol. Waarom gaan mensen zonder morren uren in de rij staan om naar een kist te kijken, terwijl ze het verschrikkelijk vinden om uren in de rij te staan om zelf in een kist te zitten? Natuurlijk het is Lees verder…
‘Waar zijn de racefietsers?’ vraagt mijn zoontje. We gingen toch naar de racefietsers kijken, waar blijven ze dan? Al een half uur staan we te wachten op een eersteklas plek: het balkon van opa en oma, dat uitkijkt op de Steenbergseweg. Vandaag komt de Vuelta voorbij. Twee jaar later dan Lees verder…
‘Dat is een minion!’ roept mijn zoontje. ‘Wát zeg je?’ Het gezicht van de verpleegkundige betrekt. De vorm die ze aanwijst is een huis. Ik moet lachen. Ik heb net tegen haar gezegd wat een fantasie mijn zoontje heeft. De vrachtwagen die hij van blokjes moest maken was een graafmachine. Knijpers Lees verder…
Dertien maanden was de baby van het stel naast ons op de minicamping. Of pardon, dreumes natuurlijk. Zolang je het over maanden hebt, praat je de tijd zoveel mogelijk vooruit. Zodat je eindelijk af bent van de flessen, het in slaap wiegen. Een gesprekje kunt voeren en niet op ieder Lees verder…
‘Is het al warm buiten?’ De verkoopster bij de bakker veegt het zweet van haar voorhoofd.‘Nee, het is nu lekker,’ antwoord ik. Het kippenvel op m’n armen trekt langzaam weg. Het is hier veel warmer dan buiten door de ovens die op 200 graden staan te loeien. ‘Ik zie op Lees verder…