Als de dag van gisteren weet ik het nog. Op mijn studentenkamer in Tilburg zag ik jou voor het eerst naar olympisch goud knallen. Ik vond het geweldig. Terwijl ik studeerde en geen flauw idee had wat mijn doel in het leven was, had jij al echt iets bereikt in je leven.

Als meisje van tien wilde ik net als jij meedoen aan de Olympische Spelen. Maar de natuurijswinters waren er opeens niet meer, bij ons in de buurt was geen kunstijsbaan en ik was gewoon ook niet goed genoeg. Toch zat ik bij de Tilburgse studentenschaatsvereniging. Gewoon voor de lol. We kregen training van een van jouw oude trainers. Die zei dat hij meteen al had gezien dat jij bijzonder was. 

Stappegoor
In 2009 opende de Ireen Wüst-ijsbaan. Eindelijk, we hoefden niet meer met de trein naar Eindhoven. Vanaf dat moment konden we gewoon op de fiets naar Stappegoor, de klapschaatsen onder de snelbinders. Ik weet nog dat er werd gevraagd of het niet een beetje voorbarig was dat jouw naam de nieuwe ijsbaan sierde. ‘Ze heeft goud gewonnen, maar ze moet nog maar bewijzen dat ze het nog een keer kan,’ zeiden ze.

Nou, die mensen heb je mooi hun ongelijk bewezen. Jouw échte succesjaren moesten nog komen. Alleen al de opsomming van jouw individuele olympische gouden medailles is indrukwekkend: 3000 meter in Turijn 2006, 1500 meter in Vancouver 2010, 3000 meter in Sochi 2014 en de 1500 meter in Pyeongchang 2018.

De vijfde
Het is een mooi rijtje. Je zou denken dat je weer goud moet winnen om ‘de cirkel rond te maken’, om er nog maar eens een sportcliché tegenaan te gooien. Vijf olympische ringen, vijf achtereenvolgende individuele gouden olympische medailles. Die vijfde zou dan de mooiste moeten zijn. Stoppen op het hoogtepunt.

Maar… ik durf te stellen dat de mooiste uit jouw carrière al geweest is. In mijn ogen kan niets die van drie jaar geleden overtreffen: het goud op de WK afstanden van Inzell. 

Ik weet nog goed dat ik in januari 2019 het bericht over jouw goede vriendin Paulien van Deutekom op de NOS-app las. Overleden aan longkanker. Het deed me meer dan ik dacht. En waarom? Ik kende haar niet persoonlijk, alleen van de tv. Misschien kwam het omdat ze bijna net zo oud was als ik. Misschien omdat ik dezelfde k-ziekte van dichtbij zo goed kende. 

Veerkracht
Uit je tenen kwam een maand later die WK-overwinning op de 1500 meter in Inzell. Je zei dat je dacht dat je buuf je geholpen had. Ik dacht toen nog ‘hoe dan?’, maar nu geloof ik écht dat dat kan. 

Met terugwerkende kracht vind ik jouw prestatie van toen nog bijzonderder. Nu ik zelf weet wat voor een impact de dood heeft, begrijp ik pas wat een enorme veerkracht je moet hebben gehad om dat te kunnen. 

Dus ook al wordt het morgen niets… Je hebt voor mij al gewonnen. Als sporter, maar vooral als mens. Je nam ons mee in jouw verdriet. Je liet ons zien hoe het is om lief te hebben, om een groot verlies te lijden, hoe het daarbij helpt om je emoties te delen. Maar bovenal leerde je ons de allerbelangrijkste levensles, om te genieten van alles wat er is. 

Ireen Wüst, ik gun het je zo dat je morgen een goede rit rijdt. Ik gun je ook alle andere g’s: die van geweldig, gaaf en grote glimlach. En die van goud natuurlijk. Maar bovenal gun ik je om te genieten met een grote G. 

En wie weet, gebeurt er dan weer een wonder.