‘Is het al warm buiten?’ De verkoopster bij de bakker veegt het zweet van haar voorhoofd.
‘Nee, het is nu lekker,’ antwoord ik. Het kippenvel op m’n armen trekt langzaam weg. Het is hier veel warmer dan buiten door de ovens die op 200 graden staan te loeien.

‘Ik zie op tegen volgende week,’ zegt ze zuchtend, ‘dan geven ze échte hitte af.’
‘Ja, 38 graden zag ik?’ Ik pak mijn telefoon en open het weerbericht. ‘O, ze zeggen nu al 40 graden. Nou, dan blijf ik binnen hoor.’

‘Ik weet nog wel 3 jaar geleden toen het ook zo warm was. Kreeg mijn vader een herseninfarct. Werd ‘ie afgevoerd naar het ziekenhuis. We kregen ijsjes en zaten in de airco. Dat was wel lekker. Maar ja, de afloop niet. 6 weken later ging ‘ie dood.’

O, die zag ik even niet aankomen, bij een gewoon praatje over het weer. ‘Dat haalt dan de herinneringen weer boven hè?’ zeg ik, terwijl ik mijn eigen herinneringen aan die warme dagen van 2019 weer voor me zie: wij bij mijn ouders op een matras in de woonkamer, in de koelte van de airco. Ons zoontje in een campingbedje. Mijn moeder die hem de fles gaf.

‘Ons zoontje was toen net 6 weken oud,’ zeg ik tegen de bakkersvrouw. ‘We gingen schuilen bij m’n ouders voor de airco.’

Zal ik vertellen dat mijn moeder nu ook dood is? Over 2 dagen is het alweer een jaar geleden dat ze stierf.

‘We zouden eigenlijk naar de Krabbefoor gaan,’ gaat ze verder, ‘maar we dachten: we gaan wel ‘s avonds, dan is het misschien wat koeler. Nou en toen gebeurde het.’

Nee, ik hou m’n mond. Ze zit nog in haar eigen verdriet. Met mijn verdriet erbij drijven we straks weg – niet van het zweet.

‘Ik heb nu wel rolluiken, dat helpt. Maar eigenlijk kun je er niet zoveel aan doen als het zo warm is. We moeten het maar over ons heen laten komen.’

Dat is waar. De warmte kun je het beste gewoon ondergaan. Zien hoe het loopt: niets doen. Net als het leven.

Alleen hebben wij zelf nu wél airco. Gelukkig. Dat maakt het niets doen net iets comfortabeler – het leven trouwens ook.