Het onderstaande gedicht is geschreven door mijn vader. Ik vind het verdrietig, maar ook breekbaar en mooi. Het doet me denken aan die ene keer, nog niet zo lang geleden, dat ik bij hem was en op het fornuis een pannetje met drie aardappels en een handjevol sperzieboontjes zag staan. Op het aanrecht lag een plastic zakje dat hij uit de diepvries gehaald had, zodat het kon ontdooien. Er zaten nog twee stukjes kipfilet in.

Het beeld van dat pannetje en dat diepvrieszakje ontroerde me, ook al kon ik niet echt duiden waarom. Ik ben ook niet zo goed met beeld, ik ben beter met woorden. In een museum lees ik altijd eerst de uitleg over het kunstwerk, daarna kijk ik pas. Mijn vader is juist meer van de beelden. ’Je vader ziet de wereld door een kader,’ zei mijn moeder altijd, waarmee ze naar eigen zeggen bedoelde dat hij in foto’s denkt.

En toch heeft mijn vader ook veel met woorden. Hij leest graag en hij vertelde ooit eens dat hij, als hij in bed lag en niet kon slapen, teksten bedacht. Een hele cabaretvoorstelling had hij bij elkaar verzonnen. Alleen was hij ’s ochtends al die briljante vondsten weer vergeten.

Voor de grap legden we een leeg schrift op zijn nachtkastje en zetten we op de eerste pagina iets als ’dit schrift is voor al je briljante cabaretvoorstellingen’. Mijn vriend tekende er nog een piemel in, die is ook beter met beeld. We hebben er hard om gelachen. Mijn moeder volgens mij nog het hardst van allemaal.

Het schriftje is altijd leeg gebleven. Waarom? Was het schaamte of iets anders? Ik weet het niet. Daarom ben ik zo blij dat mijn vader dit gedicht heeft geschreven én heeft gedeeld. Dat hij de moed heeft gevonden om zijn gedachten op papier te zetten. Dat hij het goed vindt dat ik het hier deel. Want praten is voor ons als Zeeuwen niet zo makkelijk – en al helemaal niet over wat we voelen.

Dat is precies wat dit gedicht bij mij oproept: een gevoel. Een lege plek staat voor mij voor het gevoel van eenzaamheid, van dat ene pannetje met aardappels en boontjes. Precies genoeg voor één persoon.