Dertien maanden was de baby van het stel naast ons op de minicamping. Of pardon, dreumes natuurlijk. Zolang je het over maanden hebt, praat je de tijd zoveel mogelijk vooruit. Zodat je eindelijk af bent van de flessen, het in slaap wiegen. Een gesprekje kunt voeren en niet op ieder obstakel hoeft te letten, want: gevaar! Op de warmste dag gingen de jonge ouders naast ons een rondje rijden met de auto. In de airco deed hun zoontje zijn middagdutje. Eindelijk, rust. 

Ik weet nog dat wij met ons zoontje voor het eerst naar een vakantiepark gingen, toen hij twaalf maanden was. Of liever: een jaar. Eindelijk baby-af. Een midweek. De balans: twee goede en twee gebroken nachten. Tandjes? Heimwee? Of… Tsja, wisten we het maar. Op de tast in een onbekend vakantiehuisje op zoek naar een flesje. Onze uitjes planden we met militaire precisie om de dutjes heen. Nee, uitgerust waren we niet toen we thuiskwamen. 

Ook vorig jaar niet. Toen we na twee slapeloze nachten in een glampingtent alweer thuis waren. Lag het aan onszelf? Na een k-jaar waren wij niet relaxed. Ons kind dus ook niet. Zoiets? We gingen in ieder geval nog moeier naar huis dan die eerste keer.

Hoeveel makkelijker is het nu we een peuter van drie hebben. We weten wat we van hem kunnen verwachten: Dinoland, spannend. Zwemmen, spannend. Speelgoedmuseum, spannend. Eenmaal die drempel over: ‘Ik wil niet naar huis!’

Belangrijker nog, hij weet wat hij van ons kan verwachten: een appelsapje per dag is genoeg. Het filmpje is klaar als wij het zeggen. Net als het duwen bij het schommelen. 

Nu snap ik eindelijk weer het gedweep met De Vakantie. Als je kind goed slaapt, en jij dus ook, blijft het humeur goed. Bij een peuter van drie hoef je minder rekening te houden met dutjes, want die doen ze toch bijna niet. Iets meer vrijheid. Iets meer je handen vrij in de speeltuin. En gesprekjes voeren op het terras, onze favoriet. 

Of wacht.

Na een paar dagen heb je toch weer een soort baby in je vakantiehuisje. Alles is nieuw. Steeds maar nieuwe indrukken. Nieuwe prikkels. Zo kom je weer uit bij hét woord uit die maandenlange babytijd: overprikkeld. 

En dan nog de muggen, de wespen, de hitte. Insmeren. Schoenen aan, schoenen uit. Nee, toch aan. Nog een keer insmeren. Luiers verschonen – ja nog steeds. Een driftbui op een vol terras bij het 2e appelsapje van de dag. Wij zitten immers ook aan het bier – ja hoor eens, het is vakantie. Sussen met een filmpje: Paw Patrol, hier is wel WiFi. En op de camping steeds maar weer schommelen. 

Ook zonder baby of dreumes, maar met een peuter van zesendertig maanden, is vakantie na een paar dagen gewoon hard werken. Een weekje is lang genoeg; zo blijft het voor iedereen leuk.

Op dus naar de volgende Vakantie. Een weekje wintersport, zou dat al kunnen? Alleen… dat is zover rijden. En in de auto kan je niet schommelen. Appelsap drinken en filmpjes kijken wel, maar of dat nou zo’n goede combi is?