Dertien maanden was de baby van het stel naast ons op de minicamping. Of pardon, dreumes natuurlijk. Zolang je het over maanden hebt, praat je de tijd zoveel mogelijk vooruit. Zodat je eindelijk af bent van de flessen, het in slaap wiegen. Een gesprekje kunt voeren en niet op ieder Lees meer…
Het onderstaande gedicht is geschreven door mijn vader. Ik vind het verdrietig, maar ook breekbaar en mooi. Het doet me denken aan die ene keer, nog niet zo lang geleden, dat ik bij hem was en op het fornuis een pannetje met drie aardappels en een handjevol sperzieboontjes zag staan. Lees meer…
Ik zit in kleermakerszit op mijn yogamat. Ogen dicht, handen op mijn knieën, dekentje onder mijn billen. Het is het begin van de les, waarbij we altijd op deze manier beginnen. De stilte opzoeken en thuiskomen bij jezelf, zoals mijn yogadocent het noemt. Onderin mijn buik voel ik een steek. Lees meer…
’Daar hebben we de lastmeter voor.’ De urologieverpleegkundige staat op en pakt een van de folders uit het rek achter haar. Ze legt ’m opengevouwen op tafel en schuift het papier naar ons toe. ’Als u dit op invult en opstuurt, gaan we kijken waarmee we u kunnen helpen.’ Ik Lees meer…