‘Gaan jullie verhuizen? Waarheen?’ De oude eigenaar van ons huidige huis staat ineens voor mijn neus in de boekenwinkel. Precies in het pad tussen de kassa en de tafel waarop ik graag zelf zou liggen – met mijn nieuwe boek uiteraard. 

‘Naar Tilburg,’ zeg ik, zonder hem echt aan te kijken – wie weet is hij beledigd dat we al na drie jaar weggaan uit het huis waar hij meer dan dertig jaar met plezier heeft gewoond.

‘Tilburg? Hoe kom je daar nou bij?’

Shit, hoe leg ik dat uit? Het is een lang verhaal, in gang gezet door de dood van mijn moeder, waarover ik schrijf in mijn nieuwe boek Water.

In de maanden na haar dood ontdekte ik dat ik jarenlang tegen mijn gevoel was ingegaan, waardoor ik altijd keihard tegen de stroom in zwom.

Geen wonder dat ik na mijn moeders dood uitgeput langs de kant stond, met een hoofd dat overuren draaide, want al mijn keuzes maakte ik op verstand, op mijn ratio.

Dat er ook zoiets als gevoel en intuïtie bestond? Daarvan had ik geen flauw idee. Dat leerde ik pas toen ik wat meer lucht kreeg. 

De keuze om te stoppen als docent was de eerste beslissing waarbij ik echt naar mijn lijf luisterde. Die gespannen schouders, de zweethanden, de dichtgeknepen keel – alarmsignalen voor: dit is niet jouw pad!

De warmte, een open hart, een ontspannen gevoel dat het klopt; dat is het gevoel van terug naar Tilburg.

Terwijl ik die jubelsignalen ook best kan wegrationaliseren: familie en vrienden wonen hier, we hebben een goed huis in een kindvriendelijke wijk, ons zoontje heeft het naar z’n zin bij de opvang en op school. Waarom, in godsnaam, ga je dan weg?

Ik hoor mezelf al stamelend tegen de oud-eigenaar uitleggen dat we al 2 keer eerder terug wilden naar onze oude studentenstad Tilburg. Dat het er niet van kwam, want: zieke ouders. Maar nu kwam het voor de 3^e keer op… en dan wordt het tijd om er eens een keer naar te handelen – het leven is maar kort.  

En oja, mijn vriend en ik werken allebei in Breda. Een kortere reistijd, dat begrijpt iedereen. 

Ik sta met argumenten te strooien alsof ik mezelf moet verantwoorden dat we ons eigen leven gaan leiden. 

Is dat egoïstisch, je eigen leven leiden? Misschien. Onze ouders zijn nog steeds ziek. Hoe gaat dat dan straks met mantelzorg enzo?

Ik weet het niet. 

Wie weet duurt dat nog wel jaren. We verhuizen niet naar de andere kant van de wereld, zoals de deelnemers bij het tv-programma Ik vertrek. We wonen straks op een klein uurtje rijden. 

En daarbij: we hoeven ons werk niet op te zeggen. Als ‘de grote stad’ toch tegenvalt, zijn we zo weer terug. Het is een beslissing met een laag risico. Toch voelt het als iets groots, deze keuze voor een andere manier van leven: meer vertrouwen op gevoel.

Eens kijken waar dat ons brengt!

Ja, in Tilburg.

Maar leg dat allemaal maar eens uit, op een zaterdagmiddag in een drukke boekwinkel, aan de oud-eigenaar van het huis dat je net hebt verkocht.