We waren hier al eerder, in theater De Maagd. Afgelopen september, bij Popmonument, twee maanden na haar dood. Een concert op anderhalve meter. Dat mijn vriend en ik er na twee jaar Corona weer eens uit waren, dat was wat het gek maakte. Geen moment dacht ik écht aan mijn moeder, die jarenlang in de horeca bij De Maagd werkte. 

Vandaag is het anders. Alleen weet ik dat nog niet als mijn zoontje, mijn vriend en ik vanaf de Grote Markt de trappen oplopen. ‘Een beetje spannend,’ vindt ons zoontje het: voor het eerst naar het theater en Peppa Pig in het echt zien. 

Toen ik nog klein was gingen we meestal via de achteringang aan de Potterstraat naar binnen. De kant van de artiestenfoyer en de kantoren. Ik herinner me de kleedkamer met de lampjes rondom de spiegel. Het podium, zielloos zonder volle zaal. Daar ergens ging ik op de foto met meneer Cactus, mevrouw Stemband en Kweenie. En vroeg ik handtekeningen aan de grote Nederlandse artiesten. 

Of eigenlijk deed mijn moeder dat. Een heel boekje vol. Van Paul de Leeuw tot Youp van ‘t Hek. ‘Voor nuts, drank en dochtertje’, schreef Herman Finkers erin. Onlangs vond ik het terug. Op de laatste pagina een mooie verrassing: de handtekening van mijn moeder, met daarboven ‘voor mijn lieve dochter’. 

Appelsap
Kruip-door-sluip-door via de gangen naar voren. Wachten tot de start van de voorstelling in de foyer, net als de ‘gewone’ mensen.
Daar staan wij nu ook. Dorst. Een appelsapje en een spa rood. Ik loop naar de bar. Ik ken hier toch niemand meer. 

Of toch wel. Een collega uit de begintijd. Eentje die jaren met mijn moeder heeft gewerkt. Eentje die zelfs op haar uitvaart was. De laatste keer dat ik hem zag schoot ik vol voor zijn ogen, om een herinnering, en praatten we over hoe leuk het altijd was in De Maagd.  

‘Hoi,’ zeg ik. Ongemak, een kleine schok. Waarschijnlijk zie ik meer dan nodig is. Snel zeg ik dat we naar Peppa Pig komen kijken, wat nogal voor de hand ligt – alles om de vraag ‘hoe is het?’ te vermijden. Ik glimlach. ‘Fijne voorstelling!’ zegt hij. 

Zo, en nu weer normaal.

We drinken onze flesjes leeg zittend op de veelkleurige fauteuil van De Maagd. Dan mogen we de zaal in. Het zit vol met peuters en kleuters, die hier vast ook allemaal voor het eerst zijn. 

Hoe vaak heb ik hier niet gezeten? Met mijn vader en mijn broertje. Nooit met mijn moeder. Die was achter de schermen aan het opruimen. Serviesgoed in de vaatwasser. Voorraden bijvullen. Kopjes op schoteltjes zetten. Snel een sigaretje, voordat de pauze begint en de foyer weer volstroomt.   

Gordijnen dicht
Maar eerst de voorstelling starten. Dat gaat nog steeds hetzelfde: voordat het grote rode gordijn opengaat, gaat het beige gordijn van de zaal dicht. Mijn moeder zwaaide dan altijd nog even naar ons. Trots keek ik om me heen. Zag iedereen wel dat dat mijn moeder was? Nu sluit iemand anders het gordijn. 

Peppa Pig begint. Ons zoontje kijkt met grote ogen en klapt mee met de muziek. De bekendste figuren van de cast zijn er: Peppa natuurlijk, met haar broertje George en Pedro Pony. Zelfs meneer Stier is er. En Papa Big. Al die tijd wacht ik tot Mama Big op het podium komt. Maar ze komt niet. 

Als de voorstelling voorbij is: applaus, een korte staande ovatie. Het heeft lang genoeg geduurd voor de kleintjes, dus geen toegift en geen bloemetje voor de hoofdrolspelers. Het rode gordijn gaat dicht, het beige weer open. De rij voor de meet and greet is lang. Dus wij gaan gewoon via voorkant naar buiten. Zonder Mama Big, zonder foto en zonder handtekening.

Voordat we naar huis gaan, pakken we een terrasje op de Grote Markt. Even bijkomen. Een nieuwe traditie? Wellicht. Het is in ieder geval een mooie nieuwe herinnering aan De Maagd. Eentje van ons drieën: van mij, mijn vriend en ons zoontje.