Ik heb geen zin om mijn gebruikelijke rondje in het bos te lopen. Wat het is, weet ik niet. Misschien had mijn moeder wel gelijk toen ze zei dat een Zeeuw altijd naar het water trekt. Dus dat is wat ik vandaag doe.

Op de radio De Tijdloze van Studio Brussel. Yellow Ledbetter van Pearl Jam, een van de minder bekende nummers. Een jaar of zestien was ik, toen ik voor het eerst naar Pinkpop wilde met twee van mijn klasgenoten.

Busbedrijf
Ik mocht niet. Want wie wist wat er gebeurde daar, misschien ging ik wel aan de drugs en wat gebeurde er allemaal wel niet tijdens de busreis ernaartoe? Dat wist ze van de verhalen van haar thuis, haar broers en zussen, en van het busbedrijf van de familie.

Nee hoor, als ik achttien en volwassen was, dan mocht ik zelf een kaartje kopen. Gaan en staan waar ik wilde. Dat Pearl Jam voor het eerst sinds 1992 weer optrad, dat het legendarisch zou worden en dat ik echt niks geks ging doen, daar had ze geen boodschap aan. Ik ging niet. En daarmee uit.

Die zaterdag begon de kaartverkoop. Nog niet online, maar fysiek bij de Free Record Shop, waar je al een paar uur voordat de deur openging in de rij moest staan. Onderdeel van de romantiek. Bij het middageten riep ik nog een keer hoe stom ik het vond dat ik niet mee mocht, dat de andere twee door een van hun ouders gebracht én gehaald werden en dat er nu toch mobiele telefoons waren.

Op de dag dat Pinkpop 2000 op de televisie werd uitgezonden, zat ik ’s avonds superchagrijnig te kijken. De hele dag al werd ik via de sms op de hoogte gehouden hoe gaaf het allemaal wel niet was. En op tv waren ze lyrisch over het optreden van Pearl Jam.

Vanuit het niets biechtte ze ineens iets op. Ze zei dat ze had geprobeerd nog een kaartje te krijgen toen ze hoorde dat we niet met de bus, maar met de auto, naar Limburg zouden gaan. Het was alleen al helemaal uitverkocht. Ik zag hoe lullig ze zich voelde. Maar ik werd alleen nog maar bozer. Waarom vertelde ze dit? Dat had ze beter niet kunnen doen!

Teardrops
Het jaar erna mocht ik wel en zag ik Radiohead. Twee jaar later stond ze er zelf. De anekdote die erbij hoort, vertelden we deze zomer op haar crematie. Lang verhaal kort: ze dacht dat ze bij Queens of the Stone Age stond, maar het bleek Evanescence. Vol trots droeg ze jarenlang het Evanescence-bandshirt dat ze kocht als aandenken.

Ik ben weer in de auto. Pearl Jam is klaar. Het volgende nummer: Teardrops van Womack & Womack. De ruitenwissers werken hard om vrij zicht te houden. Net als mijn handen. Als het straks maar droog is. De lucht is wel donker en de buienradar zegt dat het gaat regenen, maar misschien heb ik geluk.

Dan ben ik er ineens, bij de Oosterschelde. De wind giert om mijn oren als ik de dijk op loop. De schuimkoppen staan op het water. Het is wel weer droog. Eigenlijk wil ik gewoon naar huis. Voor de vorm begin ik over de dijk te lopen, weg van de auto. Ik was toch op weg naar het water? Een frisse neus halen. Dan zal ik dat doen ook.

Ineens begint het keihard te regenen. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik ging naar de Oosterschelde, op zoek naar mijn moeder. En terwijl ik het hele stuk door de regen terug loop, en mijn broek helemaal doorweekt raakt, begin ik te grinniken. Ik had haar al gevonden. In de auto, dankzij de Tijdloze.