‘Succes hè, de komende weken,’ zei de vrouw bij het restaurant waar we na de intocht wat gingen eten. Ze knipoogde vertrouwelijk alsof we leden van dezelfde sekte waren. 

Dat was ook wel een beetje zo; de man met baard die net op z’n paard voorbij was gereden was onze tijdelijke God. Eentje die het goede beloont (cadeautjes!) en stoute kinderen straft (de zak, de roe… of nee, dat is van vroeger… geen cadeautjes dan maar, ook een mooi dreigement)

Succes, succes, dacht ik, waarmee? Vorig jaar hadden we toch ook Sinterklaas gevierd? Toen was er niks aan de hand: intocht kijken, schoen zetten, pakjesavond. Allemaal zonder gedoe. Ach, de liedjes werden nog niet meegezongen en het Sinterklaasjournaal bestond nog niet voor ons zoontje van toen drie jaar. 

Maar nu zit hij op school en is hij behalve een kleuter ook een echte gelovige geworden. De liederen zijn er in rap tempo in gestampt, net als de verhalen over het paard Ozosnel en de leeftijd van de Goedheiligman – ouder dan honderd! 

Met het geloof kwam ook de angst; hoe komt Hij binnen als Hij geen sleutel heeft en is het eindelijk al ochtend (zodat ik kan zien of ik iets heb gekregen)? 

En hoe meer kruisjes de juf in de klas op de aftelkalender voor pakjesavond zette,  hoe meer driftbuien hij kreeg. Ieder kruisje een error in het hoofd, want het ís ook spannend, aftellen naar de Dag des oordeels. 

Die viel gelukkig in zijn voordeel uit: hij kreeg genoeg cadeaus die op het verlanglijstje stonden. 

Pfieew, opgelucht ademhalen – voor alle partijen. 

Want als over een paar dagen die oude man eindelijk het land uitvaart, kan het geloof op de waakvlam, tot het volgend jaar november weer oplaait. We zijn alvast gewaarschuwd.