Zelfvertrouwen, plezier, en vooral: schrijven vanuit je hart. Het is mijn opbrengst van de columncursus van Eva Hoeke. Op weg naar huis hoor ik in de auto op de radio Irene Schouten goud winnen. Zie je wel, eindelijk is het leven weer eens goed. Het enige waar ik van baal is dat ik geen zonnebril bij me heb. 

Het is hetzelfde gevoel dat ik had toen ik, de dag voordat de herfstvakantie begon, terug naar huis fietste vanuit mijn nieuwe baan in Roosendaal. Het gevoel dat alle ellende achter de rug is. Dat ik weer zin heb in de toekomst, laat maar komen! Een paar dagen later moest mijn vader iets vertellen. Weer kanker.

Ik ben thuis. Mijn twee mannen in de tuin aan het werk: takken zagen, vegen, de tuinmeubels terugzetten. Ik krijg een grote glimlach en een kus van mijn zoontje. ‘Ik moet nog werken,’ zegt hij, en hij draait zich weer om. Er liggen nog zoveel takken. 

Eitje
We hebben honger. Brood eruit. Eitje klutsen. Eitje in de pan. Als het gestold is, draai ik het om. Door het keukenraam kijk ik naar buiten. Ach wat schattig, mijn zoontje is nu takken aan het zagen met zijn speelgoedzaag. Even een fotootje maken. 

Ik ruik een brandlucht. Shit, mijn ei! De bovenkant is perfect, goudkleurig bijna. De onderkant helemaal zwart. Afschrapen is onbegonnen werk. Het ei belandt in de groenbak. Ach, niet erg, we eten wel gewoon kaas. 

We zijn bezig met onze laatste boterham als mijn schoonouders ineens voor de deur staan. Waarom? We zien hen toch vanmiddag bij de verjaardag van mijn zwager? Aan de blik van mijn schoonmoeder zie ik meteen dat het foute boel is. Maar de laatste MRI-scan van de hersenen was toch goed? Of is er nu iets met haar aan de hand? 

Het is terug in de longen. Na meer dan tien jaar. Op twee plekken. Links en rechts. Chemo en immuuntherapie kan nog. Om te rekken. Maar eerst nog een scan, want tsja als er uitzaaiingen zijn, heeft behandelen dan nog zin? 

Pfff. Daar gaan we weer. 

We slepen ons naar de verjaardag. Voor ons zoontje die het al de hele week over zijn nichtjes heeft. Voor mijn zwager en schoonzusje. En voor mijn schoonouders. Misschien is het wel een van de laatste keren dat we bij elkaar zijn. Van chemo word je meestal niet beter. En wie weet hoelang of hoe kort alles nog duurt?

Kwaliteit
Wat is nu nog belangrijk? Kwaliteit van leven, komen we tot de conclusie. Genieten van wat er is. Dat is voor iedereen anders. De een geniet van rommelen in huis. De ander van uit eten gaan. Weer een ander kan alleen genieten van een verre reis. Wat is genieten voor jou?

Genieten is voor mij door het keukenraampje kijken naar mijn vriend en zoontje. Hoe ze samen klussen. Hoe hij timmert, zaagt en boort. Hoe hij danst en zingt en lekker gek doet. Genieten is een aangebrand ei. 

Aan de ene kant goudkleurig en aan de andere kant pikzwart. De aangebrande kant zie je alleen als je het omdraait. Genieten is ook beide kanten kunnen zien. Van goud naar zwart in een split second, en weer terug. Je erbij neer kunnen leggen als het dan toch kaas wordt. Het zijn die twee kanten, goud en zwart verenigd in dat ene ei. Net als het leven zelf. 

Alleen heb ik even helemaal geen zin meer om allebei die kanten te zien. En ik heb ook geen zin in kaas. Ik wil nu eindelijk weer eens een gewoon normaal eitje. Perfect geklutst en gestold, zoals het hoort. Het hoeft niet eens goudkleurig te zijn. Zolang het maar zonder zwart is.