‘Ik huil om oma,’ zeg ik tegen mijn zoontje. 
‘Omdat die weg is?’
‘Ja, en omdat ze vandaag eigenlijk jarig zou zijn.’
‘Gingen wij taart eten?’ 
Ja. We zouden vandaag een taartje eten voor haar 60e verjaardag.

Eigenlijk had ik een dagje extra opvang voor mijn zoontje geregeld. Op de geboortedag van mijn moeder wilde ik het liefst helemaal alleen zijn. Alleen met mijn eigen verdriet, daar alle tijd en ruimte voor nemen.

Maar… zo werkt dat dus blijkbaar niet; mijn zoontje werd gisteravond ziek. Dat extra dagje opvang voor ‘selfcare’ ging mooi niet door.

Gelukkig werd ik vanmorgen om 05.30 wakker… had ik alsnog alle tijd voor mezelf. Zo schreef ik zelfs een heel hoofdstuk van mijn nieuwe boek ‘Water’, over de dood van mijn moeder. Mijn zoontje werd pas om 09.30 wakker. Nou, toen was ik het schrijven wel beu.

De hele ochtend een warm lijfje tegen me aan. We lazen, we speelden, we zongen en kroelden.

Na de lunch, bij het inruimen van de vaatwasser, werd ik om onverklaarbare redenen toch overvallen door een stroomversnelling in de rivier van rouw. Misschien omdat ik met zo’n nietszeggend klusje bezig was? Als gedachten stil worden, laat het gevoel zich gelden. 

Even liet ik me helemaal meesleuren door de stroming. Tot ik weer aanspoelde, de rivier weer wat voller was geworden met mijn zoute tranen. 

Mijn zoontje keek op en vroeg wat er was. Hij vond mijn antwoord niet vreemd, juist heel normaal. En daardoor was eigenlijk alles helemaal goed.