‘Ik wil bij de band kijken,’ zegt mijn zoontje. Hij wijst met zijn vingertje. Daar wil ‘ie naartoe. Daar! Naar het podium.

We slalommen langs de mensen, de foodtrucks, de bar. 

Dat het een ietwat zijige coverband is, maakt hem niet uit. Alles is goed, hij heeft toch nog nooit een band in het echt gezien, want: Corona. 

De afgelopen maanden zijn voor hem een aaneenschakeling van nieuwe ervaringen: de Vastenavend, een voorstelling in De Maagd, een écht verjaardagsfeest van z’n nichtje en nu dan zijn eerste festival. Wat een geluk dat De Foodstoet ineens in Bergen op Zoom is, dit weekend. 

We staan voor het podium. ‘While my guitar gently weeps’ van The Beatles. Melancholische muziek van lang geleden, niet echt een nummer om op te dansen. Mijn zoontje rent rondjes om ons heen – toch een dansje? 

Mijn vriend naast me. We hebben allebei een biertje in onze hand, een Weizen zelfs. De zon schijnt. Mijn vriendinnen zitten ergens achterin, bij de wijnbar en de nachokraam. 

Gek, dat toen het niet kon, ik dit eigenlijk niet miste. En gek, dat nu het wel weer kan, ik nu pas voel hoe erg ik dit heb gemist. 

Misschien komt het doordat ik, dankzij Corona, nu alles door de ogen van mijn zoontje zie. Alles lijkt weer nieuw en ‘spannend’. Voor de eerste keer zoveel mensen op een kluitje, praten over niks én over alles, heen en weer wiegen op muziek, oude bekenden zien. En straks ook nog frietjes eten. 

Dit is lekker leven. 

Ik zou willen dat ik het leven altijd zo intens kon beleven – alsof het de eerste keer is. Net als mijn zoontje. Dat ik niet weer gewend raak.

Of… hoort het erbij? Je wordt groter, je raakt gewend. Misschien zelfs verwend. 

‘Als ik groot ben, ga ik gitaar spelen. In een band,’ zegt mijn zoontje als ‘ie ’s avonds wakker wordt van alle indrukken. ‘Kom je dan bij mij kijken?’ 

‘Ja natuurlijk,’ zeg ik. Ik heb er nu al zin in, in die allereerste keer.