‘Ik twijfelde de afgelopen dagen of deze sessie is wat ik nu nodig heb.’ Zo, ik gooi het maar meteen op tafel. Dan weet de schrijfcoach ook meteen hoe ik erin zit. ‘Ik heb het idee dat ik al best ver klaar ben, met de eerste versie van Water. En nu Lees verder
We waren hier al eerder, in theater De Maagd. Afgelopen september, bij Popmonument, twee maanden na haar dood. Een concert op anderhalve meter. Dat mijn vriend en ik er na twee jaar Corona weer eens uit waren, dat was wat het gek maakte. Geen moment dacht ik écht aan mijn moeder, Lees verder
Zonder het plasschrijvertje en het groot schrijvertje had ik Peter Middendorp niet gekend. Grapje, dacht ik, toen ik zijn column in De Volkskrant las; het was rond 1 april. Maar het ging over de verkiezing van insect van het jaar, een bloedserieuze zaak. De uiteindelijke winnaar: de waterschorpioen met ambassadeur Pieter Derks. Of was Lees verder
’Dit trauma wil gezien worden,’ zei schrijfcoach Maaike Molhuysen vorig jaar zomer tegen me, terwijl ik zat te snikken achter mijn laptop. We hadden net haar kritische kanttekeningen besproken die ze bij de zoveelste versie van Rampzomer had, de YA-roman waar ik al drie jaar aan werkte. Kort na de publicatie Lees verder
Twee jaar voor mijn moeders dood zei haar osteopaat dat ’haar water stil stond’. Nu zit ik bij hem in de wachtkamer. Op zoek naar antwoorden, hoewel ik niet precies weet welke vragen ik eigenlijk heb. Op de radio The River van Bruce Springsteen. Als klein meisje dacht ik altijd Lees verder
Dit is een van de hoofdstukken uit Water, het manuscript waar ik aan werk. ‘Hij zei dat het water in mijn lichaam stil staat.’ Mijn moeder kijkt me niet aan. ‘Tsja, wat wil je verder nog horen?’ ‘O.’ Het is het enige wat ik uit kan brengen. Ik krijg een Lees verder
Het onderstaande gedicht is geschreven door mijn vader. Ik vind het verdrietig, maar ook breekbaar en mooi. Het doet me denken aan die ene keer, nog niet zo lang geleden, dat ik bij hem was en op het fornuis een pannetje met drie aardappels en een handjevol sperzieboontjes zag staan. Lees verder
‘Hé, hoe is het? Lang geleden.’‘Alles goed?’We slaan elkaar op de schouders, een halve omhelzing. Oude klasgenoten, middelbare school. Achter ons de Peperbus, in boerenkiel en zakdoek. ‘Tsjonge, wat een toestand daar met die Russen.’ ‘Nou, we zijn maar weer eens weg. Nu kan het nog!’Proost. Het eerste biertje. De groep smelt Lees verder
Hier aan de Oosterschelde woont hij. De schrijver van De Ramp, een reconstructie. Kees Slager was mijn voorbeeld toen ik mijn masterscriptie over de watersnoodramp schreef; hij kwam ook van Tholen en verdiende zijn geld als journalist én schrijver. Het voormalige stoomgemaal bij de Oosterschelde is zijn huis. De toren Lees verder
Zelfvertrouwen, plezier, en vooral: schrijven vanuit je hart. Het is mijn opbrengst van de columncursus van Eva Hoeke. Op weg naar huis hoor ik in de auto op de radio Irene Schouten goud winnen. Zie je wel, eindelijk is het leven weer eens goed. Het enige waar ik van baal Lees verder