Als de dag van gisteren weet ik het nog. Op mijn studentenkamer in Tilburg zag ik jou voor het eerst naar olympisch goud knallen. Ik vond het geweldig. Terwijl ik studeerde en geen flauw idee had wat mijn doel in het leven was, had jij al echt iets bereikt in Lees verder…
Dit boek, voor mijn oudersop mijn tandvlees geschrevenDaarna begon ’het leven’en verdween het weer net zo snel Toch een babyeen nieuw huisEen echt thuis Een verpleeghuisis nooit een thuisal zegt de slogan van wel De dood kwam toch nog snelEn ik was er nét op tijd Een nieuw schooljaareen nieuwe Lees verder…
Ze zeggen dat rouw in golven komt, dat je van tijd tot tijd overspoeld wordt door de zee. Met golven die hoog, hoger, hoogst zijn. Of is rouw een stroomversnelling in een rivier? Het ene moment is het rustig. Het volgende moment zit je er, zonder dat je het door Lees verder…
’Daar hebben we de lastmeter voor.’ De urologieverpleegkundige staat op en pakt een van de folders uit het rek achter haar. Ze legt ’m opengevouwen op tafel en schuift het papier naar ons toe. ’Als u dit op invult en opstuurt, gaan we kijken waarmee we u kunnen helpen.’ Ik Lees verder…
Vandaag brand ik een kaarsEen kaarsje voor mijn moederIn stilte neem ik afscheid van dit jaar Het volgende wordt beter, zeggen zeOf, nou ja, dat zeggen we tegen elkaar En ook al lijkt het soms eeuwig te duren:de wanhoop, uitzichtloos, boos! Praat met mij en ik met jou: wat is Lees verder…
Ik heb geen zin om mijn gebruikelijke rondje in het bos te lopen. Wat het is, weet ik niet. Misschien had mijn moeder wel gelijk toen ze zei dat een Zeeuw altijd naar het water trekt. Dus dat is wat ik vandaag doe. Op de radio De Tijdloze van Studio Lees verder…
Shit. Daar in de verte op het bospad, twee van die enorme honden. Opgewonden rennen ze rondjes om elkaar heen. Het baasje staat ernaast en doet niks. Maar gelukkig, hier links is een zijpad, een ontsnappingsmogelijkheid. Ik zucht. De vorige keer dat ik dit pad insloeg, was ik met mijn Lees verder…
Het is september 2011. Tien jaar geleden. We zitten in de woonkamer van zijn ouders. Wat doen we? Ik weet het niet precies. Ik weet alleen nog dat we zitten te wachten tot zijn ouders thuiskomen van hun afspraak met de longarts. Het is het sluitstuk na een week van Lees verder…
’Ik.’ Het komt er zachtjes uit, net niet fluisterend.’Het mag veel harder,’ zegt ze. ’Nog harder dan ik doe. IK!’ Zojuist heb ik een cirkel van wc-papier gemaakt. Een cirkel die symbool staat voor mijn plek, de ruimte die ik inneem. Eentje die helemaal van mij is, waar niemand in Lees verder…
’Je mag hier je mondkapje afdoen hoor.’’Ja?’‘Dat is toch zo, als je zit. Alleen als je rondloopt hoef je je mondkapje op. Die regel geldt ook in het ziekenhuis.’’Oja.’‘Ja, al die regels. Het is een toestand.’ Ik kijk naar mijn vader. Hij zucht, pakt z’n telefoon uit z’n jaszak en Lees verder…