’Dit trauma wil gezien worden,’ zei schrijfcoach Maaike Molhuysen vorig jaar zomer tegen me, terwijl ik zat te snikken achter mijn laptop. We hadden net haar kritische kanttekeningen besproken die ze bij de zoveelste versie van Rampzomer had, de YA-roman waar Lees verder
Twee jaar voor mijn moeders dood zei haar osteopaat dat ’haar water stil stond’. Nu zit ik bij hem in de wachtkamer. Op zoek naar antwoorden, hoewel ik niet precies weet welke vragen ik eigenlijk heb. Op de radio The Lees verder
Dit is een van de hoofdstukken uit Water, het manuscript waar ik aan werk. ‘Hij zei dat het water in mijn lichaam stil staat.’ Mijn moeder kijkt me niet aan. ‘Tsja, wat wil je verder nog horen?’ ‘O.’ Het is Lees verder
Het onderstaande gedicht is geschreven door mijn vader. Ik vind het verdrietig, maar ook breekbaar en mooi. Het doet me denken aan die ene keer, nog niet zo lang geleden, dat ik bij hem was en op het fornuis een Lees verder
‘Hé, hoe is het? Lang geleden.’‘Alles goed?’We slaan elkaar op de schouders, een halve omhelzing. Oude klasgenoten, middelbare school. Achter ons de Peperbus, in boerenkiel en zakdoek. ‘Tsjonge, wat een toestand daar met die Russen.’ ‘Nou, we zijn maar weer eens weg. Lees verder
Hier aan de Oosterschelde woont hij. De schrijver van De Ramp, een reconstructie. Kees Slager was mijn voorbeeld toen ik mijn masterscriptie over de watersnoodramp schreef; hij kwam ook van Tholen en verdiende zijn geld als journalist én schrijver. Het Lees verder
Zelfvertrouwen, plezier, en vooral: schrijven vanuit je hart. Het is mijn opbrengst van de columncursus van Eva Hoeke. Op weg naar huis hoor ik in de auto op de radio Irene Schouten goud winnen. Zie je wel, eindelijk is het Lees verder
Zo moet Lidy uit de Verdronkene zich gevoeld hebben. Het is vroeg in de ochtend als ik de deur achter me sluit, vriend en kind nog in diepe slaap. Ik ga op pad, net als Lidy, het personage uit de roman van Lees verder
De treinen rijden niet, de hogeschool waar ik normaal gesproken werk is dicht en Schiphol schrapt veel vluchten. Het is code rood. Ik stap in de auto voor een rit van bijna twee uur. Op weg naar Wormer, naar de Lees verder
Ik weet nu hoe al die schaatsers op de Olympische Spelen van Peking zich voelen. Het wachten op de uitslag. De tijd die langzaam wegtikt. De ogen op het scorebord, op de baan naar de tegenstander, of strak en gespannen Lees verder