Het onderstaande gedicht is geschreven door mijn vader. Ik vind het verdrietig, maar ook breekbaar en mooi. Het doet me denken aan die ene keer, nog niet zo lang geleden, dat ik bij hem was en op het fornuis een Lees verder…
‘Hé, hoe is het? Lang geleden.’‘Alles goed?’We slaan elkaar op de schouders, een halve omhelzing. Oude klasgenoten, middelbare school. Achter ons de Peperbus, in boerenkiel en zakdoek. ‘Tsjonge, wat een toestand daar met die Russen.’ ‘Nou, we zijn maar weer eens weg. Lees verder…
Hier aan de Oosterschelde woont hij. De schrijver van De Ramp, een reconstructie. Kees Slager was mijn voorbeeld toen ik mijn masterscriptie over de watersnoodramp schreef; hij kwam ook van Tholen en verdiende zijn geld als journalist én schrijver. Het Lees verder…
Zelfvertrouwen, plezier, en vooral: schrijven vanuit je hart. Het is mijn opbrengst van de columncursus van Eva Hoeke. Op weg naar huis hoor ik in de auto op de radio Irene Schouten goud winnen. Zie je wel, eindelijk is het Lees verder…
Zo moet Lidy uit de Verdronkene zich gevoeld hebben. Het is vroeg in de ochtend als ik de deur achter me sluit, vriend en kind nog in diepe slaap. Ik ga op pad, net als Lidy, het personage uit de roman van Lees verder…
De treinen rijden niet, de hogeschool waar ik normaal gesproken werk is dicht en Schiphol schrapt veel vluchten. Het is code rood. Ik stap in de auto voor een rit van bijna twee uur. Op weg naar Wormer, naar de Lees verder…
Ik weet nu hoe al die schaatsers op de Olympische Spelen van Peking zich voelen. Het wachten op de uitslag. De tijd die langzaam wegtikt. De ogen op het scorebord, op de baan naar de tegenstander, of strak en gespannen Lees verder…
Ik zit in kleermakerszit op mijn yogamat. Ogen dicht, handen op mijn knieën, dekentje onder mijn billen. Het is het begin van de les, waarbij we altijd op deze manier beginnen. De stilte opzoeken en thuiskomen bij jezelf, zoals mijn Lees verder…
Als de dag van gisteren weet ik het nog. Op mijn studentenkamer in Tilburg zag ik jou voor het eerst naar olympisch goud knallen. Ik vond het geweldig. Terwijl ik studeerde en geen flauw idee had wat mijn doel in Lees verder…
Dit boek, voor mijn oudersop mijn tandvlees geschrevenDaarna begon ’het leven’en verdween het weer net zo snel Toch een babyeen nieuw huisEen echt thuis Een verpleeghuisis nooit een thuisal zegt de slogan van wel De dood kwam toch nog snelEn Lees verder…