‘Hé, hoe is het? Lang geleden.’‘Alles goed?’We slaan elkaar op de schouders, een halve omhelzing. Oude klasgenoten, middelbare school. Achter ons de Peperbus, in boerenkiel en zakdoek. ‘Tsjonge, wat een toestand daar met die Russen.’ ‘Nou, we zijn maar weer eens weg. Nu kan het nog!’Proost. Het eerste biertje. De groep smelt Lees verder…
Hier aan de Oosterschelde woont hij. De schrijver van De Ramp, een reconstructie. Kees Slager was mijn voorbeeld toen ik mijn masterscriptie over de watersnoodramp schreef; hij kwam ook van Tholen en verdiende zijn geld als journalist én schrijver. Het voormalige stoomgemaal bij de Oosterschelde is zijn huis. De toren Lees verder…
Zelfvertrouwen, plezier, en vooral: schrijven vanuit je hart. Het is mijn opbrengst van de columncursus van Eva Hoeke. Op weg naar huis hoor ik in de auto op de radio Irene Schouten goud winnen. Zie je wel, eindelijk is het leven weer eens goed. Het enige waar ik van baal Lees verder…
Zo moet Lidy uit de Verdronkene zich gevoeld hebben. Het is vroeg in de ochtend als ik de deur achter me sluit, vriend en kind nog in diepe slaap. Ik ga op pad, net als Lidy, het personage uit de roman van Margriet de Moor over de watersnoodramp van 1953. Door weer Lees verder…
De treinen rijden niet, de hogeschool waar ik normaal gesproken werk is dicht en Schiphol schrapt veel vluchten. Het is code rood. Ik stap in de auto voor een rit van bijna twee uur. Op weg naar Wormer, naar de columncursus van Eva Hoeke. Mijn vriend vraagt of ik het Lees verder…
Ik weet nu hoe al die schaatsers op de Olympische Spelen van Peking zich voelen. Het wachten op de uitslag. De tijd die langzaam wegtikt. De ogen op het scorebord, op de baan naar de tegenstander, of strak en gespannen voor zich uit. Wordt het goud of niet? We, mijn Lees verder…
Ik zit in kleermakerszit op mijn yogamat. Ogen dicht, handen op mijn knieën, dekentje onder mijn billen. Het is het begin van de les, waarbij we altijd op deze manier beginnen. De stilte opzoeken en thuiskomen bij jezelf, zoals mijn yogadocent het noemt. Onderin mijn buik voel ik een steek. Lees verder…
Als de dag van gisteren weet ik het nog. Op mijn studentenkamer in Tilburg zag ik jou voor het eerst naar olympisch goud knallen. Ik vond het geweldig. Terwijl ik studeerde en geen flauw idee had wat mijn doel in het leven was, had jij al echt iets bereikt in Lees verder…
Dit boek, voor mijn oudersop mijn tandvlees geschrevenDaarna begon ’het leven’en verdween het weer net zo snel Toch een babyeen nieuw huisEen echt thuis Een verpleeghuisis nooit een thuisal zegt de slogan van wel De dood kwam toch nog snelEn ik was er nét op tijd Een nieuw schooljaareen nieuwe Lees verder…
Ze zeggen dat rouw in golven komt, dat je van tijd tot tijd overspoeld wordt door de zee. Met golven die hoog, hoger, hoogst zijn. Of is rouw een stroomversnelling in een rivier? Het ene moment is het rustig. Het volgende moment zit je er, zonder dat je het door Lees verder…